ในความทรงจำ
ไม่มีใครสักคนที่หล่นหายไปจากชีวิต
แต่ละคนล้วนย่ำเท้าไปมาอยู่ข้างในนั้น
ในความคุ้นชิ้นของฉัน กับสถานที่เดิมๆ เวลาเดิมๆ
ในความเป็นจริง
เหลือเพียงไม่กี่คนในชีวิต คนบางคนหายไปจากปัจจุบัน
แม้แต่รอยเท้าจางๆ ก็ถูกลมเวลากร่อนหาย
มีเพียงความแปลกหน้า ในสถานที่เดิมๆ เวลาเดิมๆ
คำถามคือ ใครล่ะที่พรากคนหล่านั้นไป
เวลา ฤดูกาล สถานที่ ...หรือ ฉันเองที่ยังยึดติด
ไ ม่ ย อ ม เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง...
โดย .... ลมแล้ง
___________________________________________________________
ค ว า ม เ ชื่ อ ของฉัน
ถูกตัดทอนจากความจริงในเวลากลางวัน
และถูกเติมเต็มจากความฝันในเวลากลางคืน
ความเชื่อที่บางครั้ง ก็กลายเป็นความไม่เชื่อ
สำหรับคนอื่น...
แต่ฉันก็ยังภาวนา ว่าอย่าหมด "ศรัทธา"
ในความเชื่อของตัวเอง...ก็พอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น